Kościół Parafialny p.w. Św. Jadwigi w Mokobodach
Zbudowany według planów kościoła Opatrzności – votum za Konstytucję 3-go Maja, to piękny przykład klasycystycznej architektury – budowany w latach 1798 – 1818. W Kościele cudowny obraz Matki Boskiej Budziszyńskiej.
Zespół dworsko –parkowy- Krzesk-Majątek
dwór murowany z I poł. XIX wieku, oficyna, stodoła, spichlerz z II poł. XIX wieku oraz park krajobrazowy z resztkami symetrycznego układu alejek i szpalerami grabowymi.
Zespół sakralny parafii rzymsko–katolickiej p.w. Matki Boskiej Częstochowskiej w Krzesku-Majątku
rzymskokatolicki kościół parafialny, murowany, wzniesiony w latach 1909 -1915, w stylu neogotyckim z jedną wieżą.
Kościół św. Stanisława i Aniołów Stróżów w Zbuczynie
rzymskokatolicki kościół parafialny. Pierwszy kościół w Zbuczynie wzniesiono w 1418 r. dzięki staraniom króla Władysława Jagiełły. Obecna świątynia murowana została wzniesiona w latach 1880-1899, dzięki staraniom księdza Nikodema Małachowskiego według projektu architekta Karola Rapczyńskiego. W wyposażeniu nowego kościoła znalazł się obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem, ze św. Stanisławem biskupem i św. Wawrzyńcem – umieszczonych na złotym tle, namalowany na desce.
Kościół Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Domanicach
pierwotny kościół drewniany, wybudowany w XVII w. i afiliowany do kościoła parafialnego w Łukowie, samodzielna parafia utworzona została w 1747 r. Obecny kościół parafialny murowany, wybudowany w 1850 r. staraniem ks. Józefa Sienkiewicza, konsekrowany w 1859 r. przez Bpa Ignacego Lewińskiego.
Pomnik w Domanicach
w formie metalowego krzyża na kamiennym postumencie, poświęcony poległym w czasie walki o odzyskanie niepodległości. Towarzyszy mu współczesna płyta z inskrypcją upamiętniającą nieznanych żołnierzy WP, poległych w starciu z wojskami niemieckimi pod Domanicami w czasie wojny obronnej z 1939 r.
Ziemianka w Emilianówce
– jest jedyną w Polsce rekonstrukcją ziemianki leśnej. Ziemianka zbudowana na wzór ziemianki żołnierskiej z okresu II wojny światowej. Ma wymiary 8 x 3,6 m. Można tu przenocować 12 osób. W środku są miejsca przy stole dla 20 osób. „Fundacja DOM OTWARTY”
Kontakt: Emilianówka 4a, 08-113 Domanice, , tel. +48 601648209
Zespół pałacowo-parkowy w Mordach
pałac w Mordach został wybudowany w 1717 roku na zrębach fortyfikacji zniszczonego zamku obronnego przez rodzinę Ciecierskich w stylu barokowym. W 1838 pałac był we władaniu rodziny Zembrzuskich, którzy przeprowadzili gruntowną przebudowę nadając mu formę klasycystyczną. Ostatnimi właścicielami pałacu do 1944 r. była rodzina Przewłockich.
Kościół św. Michała Archanioła z 1738 r. w Mordach
kościół podsiada wyposażenie barokowe i klasycystyczny ołtarz główny. W ołtarzach bocznych znajdują się obrazy Józefa Buchbindera: „Św. Józef z Dzieciątkiem”, „Anioł Stróż”, „Madonna z Dzieciątkiem” oraz nad chrzcielnicą „Chrzest Jezusa”. Na osi kościoła znajduje się murowana brama-dzwonnica, która pochodzi z pierwszej połowy XVIII w.
Kościół parafialny. pw. św. Szymona Słupnika i Judy Tadeusza w Czołomyjach
kościół to dawniej cerkiew unicka, w latach 1875-1919 cerkiew prawosławna. Obecna budowla wzniesiona w latach 1858-59 z fundacji Jana Zembrzuskiego w miejscu drewnianej cerkwi z 1706, spalonej w 1851. Rekonstruowana w 1918, neoromańska, orientowana, murowana z cegły i tynkowana, jednonawowa z wyodrębnionym prezbiterium.
Kościół pw. Św. Piotra i Pawła w Wodyniach
pierwszy kościół wzniesiony został w połowie XV w. przez właściciela wsi Stefana Wodyńskiego. Spalony został przez Szwedów w 1657 r. Dwa lata później wybudowano drugi drewniany kościół, który dotrwał do roku 1776 r., kiedy to z fundacji Anieli z Rzewuskich Załuskiej postawiono trzeci kościół. Drewniany – modrzewiowy kościół konstrukcji zrębowej, wzmocniony lisicami, pionowo oszalowany. Nieorientowany. Jednonawowy. Wyposażenie barokowe: ołtarz główny i dwa boczne pochodzą z II połowy XVIII w. Krzyż późnogotycki z XVIII w.
W kościele powstały sceny ślubu Barbary i Bogumiła – bohaterów ekranizacji powieści „Noce i dnie”. Wokół kościoła rosną lipy drobnolistne – pomniki przyrody – dbające o mikroklimat wokół kościoła.
Kaplica grobowa Załuskich i Newelskich
rodowa kaplica grobowa w Wodyniach należy do rzadko spotykanych obiektów tego typu. Kaplica została wzniesiona w 1854 r. (data na tympanonie) jako kaplica grobowa dziedziców – najpierw Załuskich, później Newelskich, na fundamentach istniejących tu wcześniej kościołów. Na wyposażenie kaplicy składa się m.in. XIX-wieczny ołtarz oraz epitafium Antoniego Załuskiego z 1854 r. Kaplica usytuowana jest na niewielkim wzniesieniu, na zach. od dawnych zabudowań dworskich, w parku. W pobliżu murowany nagrobek Filipa Carosiego z końca XVIII w.
Zespół dworsko – pałacowy – Seroczyn
w skład zespołu wchodzą sosnowy dwór, murowany pałac, czworak (sześciorak), park , budynki gospodarskie i gorzelnia. „Serbinów” w Seroczynie, filmowcy kręcili tu sceny do filmu „Noce i dnie”.
Seroczyn – zabytkowy kościół parafialny p.w. Nawiedzenia NMP
pierwotny kościół drewniany, wybudowany i uposażony został przez Stanisława Głoskowskiego, właściciela Seroczyna w 1547 r. i tego roku biskup poznański, Benedykt Izbiński, erygował parafię. Następny kościół rozpoczął budować w 1728 r. Karol Oborski, kasztelan bracławski, wykończył w 1770 r. Ignacy Cieszkowski, kasztelan liwski, a osiem lat późnie, konsekrował Bp Kacper Cieciszowski, sufragan kijowski. Kościół ten przetrwał do 1919 r. Obecny kościół parafialny murowany, wybudowany w latach 1909-1914, staraniem ks. Michała Beneta, konsekrowany w 1937 r. Styl neogotycki. W ołtarzu, w kościele parafialnym w Seroczynie znajduje się ikona Matki Boskiej, przywieziona w XVII wieku ze Wschodu.
Nowe Iganie – pomnik bitwy pod Iganiami
10 kwietnia 1831 r. korpus gen. Ignacego Prądzyńskiego stanął pod Iganiami w sile 7 tys. żołnierzy i 14 dział (wg innych źródeł odpowiednio 11 tys. i 16 dział). Przed sobą, na przeciwnym, wyższym brzegu rzeki Muchawki miał 19 tys. Rosjan pod dowództwem Grigorija Rosena i 28 dział. Rosyjski generał, dysponujący przewagą liczebną i ogniową, mając też lepsze pozycje, postanowił bronić się w dolinie, przez którą przebiegały drogi koło Igań, Żelkowa i Sekuły. Jego celem była kontrola przepraw na Muchawce.
Polacy przystąpili do ataku, ale po początkowych sukcesach (zajęciu części zabudowań igańskich i zdobyciu dwóch dział) musieli ustąpić przed jegrami carskimi. Przełomowym momentem bitwy był atak 5 pułku piechoty, dowodzonego osobiście przez gen. Prądzyńskiego, który uderzył na tyły rozciągniętej kolumny rosyjskiej i po krótkiej, ale zażartej walce odciął ją od mostu na Muchawce. Straty Rosjan wyniosły ok. 4,5 tys. ludzi (zabici, ranni i jeńcy), po stronie polskiej zginęło 400–500 żołnierzy. Choć bitwa skończyła się imponującym zwycięstwem Polaków, jej militarne i polityczne znaczenie zostało zaprzepaszczone.
Parafia Rzymskokatolicka p.w. Świętego Mikołaja Biskupa w Pruszynie
Pierwotny kościół wybudowany w 1430 r. przez Jana Pruszyńskiego i utworzona parafia. Kościół ten spalił się w 1711 r. i wybudowano nowy, fundacji Franciszka Olędzkiego, stolnika łukowskiego. Obecny kościół parafialny murowany, ufundowany przez Adama Suffczyńskiego i Helenę Chrapowicką w latach 1807-1812, konsekrowany w 1827 r. przez Bpa Feliksa Lewińskiego. Styl barokowy z domieszką neoklasycyzmu. Kronika parafialna od 1968 r.
Kościół pw. św. Pawła i klasztor Marianów w Skórcu
kościół, pierwotnie drewniany, zbudowany w 1711. Obecny kościół wzniesiony z fundacji Krzysztofa Cieszkowskiego, kasztelana liwskiego w końcu XVIII w. Barokowo-klasycystyczny, murowany z cegły, tynkowany, jednonawowy, trójprzęsłowy, o węższym prezbiterium zwróconym ku pd. Z boku nawy w licu fasady znajdują się kruchta i kostnica. Wewnątrz architektoniczny ołtarz główny, klasycystyczny z końca XVIII w. – w polu głównym barokowy krucyfiks z XVII w. przesłonięty stanowiącym zasuwę obrazem „Zdjęcie z Krzyża” z końca XVIII w., wykonany przez Jana Niezabitowskiego – malarza, zakonnika. Jego autorstwa są też inne obrazy znajdujące się w kościele: „Św. Jan Nepomucen”, „Niepokalane poczęcie NMP”, „Chrzest św. Otylii” i „Sen św. Józefa”. Klasztor klasycystyczny, murowany z cegły, tynkowany, dwukondygnacyjny, przylegający do kościoła.
Dom Pracy Twórczej Reymontówka w Chlewiskach
20 km na zachód od Siedlec, 6 km od międzynarodowej trasy nr 2, w gminie Kotuń, wśród lasów i łąk położony jest Dom Pracy Twórczej „Reymontówka” w Chlewiskach.
Mieści się on w zabytkowym dworku wybudowanym w połowie XIX w. dla rodziny Różańskich. W 1926 r. dworek wraz z 300 ha gruntów kupiła wdowa po Władysławie Reymoncie – Aurelia, przeznaczywszy na ten cel część pieniędzy z nagrody Nobla, jaką otrzymał Reymont za powieść „Chłopi”. Za rządów Aurelii Reymontowej Chlewiska przeżywają czasy największej świetności, między innymi dobudowano wtedy wschodnią część dworu, domek ogrodnika oraz nową bramę wjazdową z ogrodzeniem w stylu podhalańskim.
Również w tym czasie uporządkowano park i ogród, wytyczono nowe aleje, posadzono oryginalne drzewa, krzewy i kwiaty zgodnie z panującą modą. W 1939 r. dwór wraz z majątkiem kupił Feliks Tymieniecki, prezes spółki węglowej „Węglobok”. Po kilkakrotnej zmianie właściciela zespół dworsko – parkowy zakupił w 1981 r. Wydział Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego w Siedlcach. Powołano tutaj Dom Pracy twórczej „Reymontówka”. Od 1.01.1999 r. właścicielem jest Starostwo Powiatowe w Siedlcach.
„Reymontówka” to zabytkowy dwór z zapleczem hotelowym dla 50 osób i rekreacyjnym (korty tenisowe, stadnina koni, basen dla dzieci, mini skansen, piękny park z zabytkowym drzewostanem i stawami) z bogatą działalnością kulturalną, edukacyjną i artystyczną. To klimat i urok polskiej wsi.
Wszystkie te elementy sprawiają, że „Reymontówka” stanowi oryginalną kompozycję przeszłości i teraźniejszości, tradycji i postępu, że pielęgnuje dziedzictwo kulturowe regionu i jest też otwarta na nowe wyzwania współczesności.
W ciągu ostatnich kilku lat , wykorzystując fundusze Powiatu Siedleckieo , Unii Europejskiej , Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i środki własne jednostki , w dworze został przeprowadzony generalny remont. Podniesiono także standard obiektu poprzez wymianę wyposażenie pokoi gościnnych w stylowe meble.
Dom Pracy Twórczej pełni ważną rolę centrum edukacji kulturalnej, historycznej i ekologicznej. Organizowane przez „Reymontówkę” międzynarodowe i ogólnopolskie plenery i warsztaty artystyczne (malarskie, rzeźbiarskie, taneczne, literackie) znacznie przekraczają zadania powiatowej instytucji kultury.
Ważny element w działalności Domu Pracy Twórczej stanowi współpraca z amerykańską organizacją Global Volunteers.
Od 1990 roku w DPT „Reymontówka” Amerykanie realizują program nauczania języka angielskiego , opieki nad dziećmi specjalnej troski i dziećmi z domów dziecka. Ogółem w ciągu minionych 25 lat pracowało w „Reymontówce” ponad 3000 amerykańskich wolontariuszy
Kościół pw. Trójcy Świętej w Żeliszewie Podkościelnym
Kościół pw. Trójcy Świętej, zbudowany został z drewna sosnowego na planie prostokąta w latach 1770-1777. Pierwszy kościół w Żeliszewie istniał już w I połowie XVI wieku, ale został spalony w czasie Potopu Szwedzkiego. Parafia pod wezwaniem Trójcy Świętej została erygowana w 1769 roku. Obecny kościół został wybudowany dzięki fundacji miejscowego dziedzica. W 1906 roku większość mieszkańców wsi przeszła na mariawityzm – wtedy właśnie zajęli oni kościół. Rok później, na mocy wyroku sądu, musieli świątynię opuścić. Świątynia jest konstrukcji zrębowej, z trzema nawami rozdzielonymi kolumnami z żeliwa i wyodrębnionym z nawy głównej prezbiterium. Po jego bokach znajdują się dwie kaplice. W latach 1907-1910, czyli w trakcie remontu, kościół zyskał również dwie zakrystie. To właśnie wtedy sufit pokryto iluzjonistycznymi malowidłami o bogatej ornamentyce. Wnętrze jest dobrze oświetlone naturalnym światłem dzięki temu, że nawa główna jest wyższa od bocznych, a okna umieszczone zostały ponad ich dachami.
Dzwonnica obok kościoła jest „młodsza”, postawiono ją tu w 1951 roku. Z dzwonami wiąże się pewna historia. Przy okazji każdej zawieruchy wojennej kościelne dzwony były przetapiane na armaty. W 1794 roku dzwony pochodzące jeszcze z poprzedniego kościoła zostały podarowane powstańcom kościuszkowskim. Również w czasie powstania listopadowego parafia ofiarowała swe dzwony polskiemu wojsku. Kolejne dzwony zostały zarekwirowane w 1915 roku. Po raz ostatni zrabowali je Niemcy w 1941 roku. Obecne dzwony zostały poświęcone w 1957 roku i noszą imiona Jakuba i Franciszka.
Cmentarz wojenny w Bojmiu z 1915 roku
We wsi Bojmie na niewielkim wzgórzu zwanym górką św. Antoniego położony jest niewielki cmentarz wojenny. Pochowano tu co najmniej 6 żołnierzy armii niemieckiej i 16 żołnierzy armii rosyjskiej poległych w sierpniu 1915 roku. U podnóża kapliczki leżą trzy zachowane kamienie z wyrytymi napisami: ”16 RUSSEN”,”KRIEGERFRIEDHOF” a na trzecim sześć nazwisk.
Miejsce upamiętnienia akcji burza
Obelisk upamiętniający miejsce koncentracji żołnierzy Armii Krajowej, który odsłonięto w dniu 24 lipca 2004r.- w 60. rocznicę Akcji „Burza”.
Kościół Parafialny p.w. Wniebowzięcia NMP z 1787 r. w Niwiskach
Parafia św. Mikołaja w Krześlinie
Pierwszy kościół w Krześlinie powstał w XVI w. Obecny kościół parafialny, w stylu barokowym, został wybudowany w latach 1730–1740. Został uposażony przez Marka Butlera i Wiktoryna Kuczyńskiego i oddany Dominikanom, a w 1743 roku przejęty przez Bernardynów. Klasztor został zamknięty przez rząd rosyjski w 1864 r. Z powstaniem kościoła w Krześlinie wiąże się legenda.
Parafia Świętej Marii Magdaleny w Suchożebrach
obecny kościół parafialny murowany, wybudowany w 1772. Akt erekcyjny nie zachował się – wiadomo tylko, że budowniczym pierwszego kościoła w roku 1422 był miejscowy dziedzic Trojan Suchożebrski. Była to budowla drewniana na planie krzyża łacińskiego. Pod koniec XVI w. kościół przejęli wyznawcy kalwinizmu, lecz w 1605 wrócił do katolików. W 1657 Kozacy ograbili kościół ze wszelkich cenniejszych przedmiotów oraz spalili księgi parafialne. W roku 1690 probostwo objął ks. Józef Przygodzki, który zasłużył się m.in. zorganizowaniem szkółki parafialnej, powołaniem probostwa szpitalnego, wprowadzeniem rejestrów finansowych oraz wieloma pracami budowlanymi i remontowymi.
Budowę nowego kościoła (obecnie istniejącego) rozpoczęto w roku 1772 i trwała 6 lat. Proboszczem był wtedy ks. Andrzej Glinka. Główną sponsorką była księżna Aleksandra Ogińska, która też wmurowała kamień węgielny.
Dworek w Woli Suchożebrskiej
Majątek ziemski w Woli Suchożeberskiej na przełomie XVII i XVIII wieku należał do rodziny Grzybowskich, a od 1932 roku do Ignacego Marcinkowskiego, który to w 1835 roku wybudował murowany, jednokondygnacyjny dwór w stylu klasycystycznym. Wzniesiony został na planie wydłużonego prostokąta, pokryty dwuspadowym dachem z portykiem o czterech toskańskich kolumnach, zakończony trójkątnym szczytem. W 1889 roku dobra ziemskie w Woli Suchożeberskiej kupił Karol Krasiński. W 1935 roku w wyniku licytacji dwór nabył Zdzisław Koziełł-Poklewski, a następnie w 1939 roku przeszedł w ręce rodziny Makowieckich. Po wojnie został przejęty przez skarb państwa. Mieściły się w nim różne instytucje gminne. W 1980 roku został gruntownie wyremontowany. Od 1994 roku dwór wraz z trzema hektarami parku jest dzierżawiony przez Sokołowskie Zakłady Mięsne.
Dwór Mościbrody
Piękna przyroda, niecodzienna atmosfera, tradycyjna podlaska gościnność i smaki staropolskiej kuchni – brama zabytkowego folwarku Mościbrody pozostaje otwarta dla Gości od lat 40. XIX wieku.
Poddany pieczołowitej renowacji Dwór zaprasza do odkrycia zarówno pełnych uroku i charakteru wnętrz, jak też komfortowo wyposażonych pokoi. W oficynie znajduje się recepcja, pokoje gościnne oraz warta osobnej opowieści Restauracja Dworska. W restauracyjnym menu królują tradycyjne staropolskie potrawy, wędliny, pasztety i mięsa własnego wyrobu oraz ryby z okolicznych stawów. Nieprzypadkowo Dwór Mościbrody leży na wyróżnionym Szlaku Kulinarnym Mazowiecka Micha Szlachecka, szlaku folkloru i smaków Mazowsza.
Mościbrody 52, 08-112 Wiśniew
(woj. mazowieckie)
+48 (25) 641 70 30
Parafia św. Andrzeja z Awelinu w Radomyśli
Parafia została erygowana w 1931. Kościół parafialny murowany, bez wyraźnych cech stylowych, został wybudowany w 1936 r. Parafia ma księgi metrykalne od 1931.
